Het komt eigenlijk nooit voor dat ik me na een film zo ondersteboven gekeerd voel als bij Florence Foster Jenkins.
De film valt onder een categorie die ik echt verschrikkelijk verafschuw. Ik weet het: ik spreek in pleonasmes. Maar ik verafschuw dit echt met de allerhoogst mogelijke factor. Een soort gekostumeerd theatraal absurdisme. Zo’n beetje de stijl van Grand Budapest Hotel en Birdman. Bah…en dat is een understatement.
Het plot: het begint oersaai. Het vertelt het verhaal van een zangeres die zonder dat ze het weet, mislukt is. De rol is gespeeld door Meryl Streep – ok gewaardeerd, maar ik krijg de kriebels van haar. Ook de rol die ze vertolkt en de ellende die ze uitkraamt geeft me valse schaamtegevoelens.
Maar plotseling wint het verhaal terrein. Het matige plot tot dusver wordt met een klap tot leven gebracht die het verhaal in een ander licht zet.
Een quote van Hamlet.
Het verhaal krijgt ineens body. Ik ga de personages anders bekijken. Hoe oprecht zijn ze? Hoe ‘echt’ zijn mensen überhaupt? En zo niet, is dat eigenlijk erg? Het was Mart Smeets die ooit zei: Alleen onwaarheid doet pijn. Ik heb daar lang in geloofd, maar is dat wel zo?
De spanning in deze oersaaie film begint te stijgen, en mijn interesse is gewekt. Er zit meer achter dit verhaal dan een oppervlakkige biografische vertelling. En zeker achter die gluiperige Hugh Grant.
En dan het einde. Ik wil en kan er van alles over zeggen. Omg….
De film laat je de echtheid van het leven doorvoelen, zonder dat het saai is. Saai: integendeel. Deze film heeft me uiterst gapend onderuit doen zakken, wegdraaiend van onrust vanwege de walgelijkheid van het geheel om me vervolgens compleet omver te blazen. En dat nog wekenlang nadat ik hem gezien heb. Foei, wat een bipolaire toestand.
Met daarbij een diepe diepe buiging voor het acteerwerk van Hugh Grant. Dit ondergeschoven acteurtje zet me toch een prestatie neer. Wauw.
Florence Foster Jenkins…. You are a hero. May you walk in beauty and remember your song.
IMDB: 7,1
