De kracht van een beginzin kan enorm zijn…. Je zelfs compleet omver blazen echt. De zin hierboven is er zo één. Het is één van de beroemdste beginzinnen uit de wereldliteratuur. Een korte zin, weinig woorden en mooi in al zijn eenvoud en alledaagsheid. Je voelt de kou, we horen de klokken, de zin heeft een sprookjesachtige toon: Er was eens… Een lekker rustig en vredig dorpje. En het verhaal kabbelt daarna rustig verder.
Maar op de een of andere manier blijft die eerste zin in je hoofd ‘hangen’. Waarom weet ik niet: omdat ie zo lekker bekt misschien? Een paar zinnen verder, je hebt er al bijna overheen gelezen, word je ineens bruut wakker geschud. Wat stond er nou precies?
Thirteen…
Juist ja….’dertien’ dus: een klok die dertien slaat.. mysterieus… En misschien zelfs wel duister…
De schrijver trekt je hiermee zo het verhaal in en de rillingen lopen over je lichaam. Zo goed. En vooral omdat ie zo onverwachts komt, omdat dat ene woordje je heen en weer laat slingeren tussen twee emoties, en dat allemaal in één korte zin. De zin heeft een week lang door mijn hoofd gespookt.
Ooit, ooit, in een heeeeele verre toekomst, zal ik zo’n beginzin schrijven… Dream on.