‘Clau! De Amsterdamse stadsnomaden geven een feest!! Echt wat voor jou!’ Het kost me werkelijk maar 1 seconde tijd om te beslissen. Stadsnomaden houden van kunst en uitbundigheid. Dus! Let’s do this!
En inderdaad. We zijn nog geen drie stappen binnen, en wij hebben al door dat dit festival echt andere koek is. Bijna worden we omvergeblazen door een auto die enorme pluimen vuur spuugt: grooommmm, met zo’n hol geluid erbij. ‘Wow…’ Ik schrik mij kapot echt…
Doolhof
Hongerig naar meer lopen we verder. We dwalen rond door een doolhof van verlichte paadjes. Paadjes die leiden naar verborgen podiums met straattheater en straatmuzikanten. Er zijn allerlei soorten muziek. Van Jazz tot Rock ’n roll, van hiphop tot techno met een ‘k’. Plotseling komt uit een van die paadjes een vreemd ding aanrijden. Het is een bizar mannetje in circuskostuum op een orgeltje met interessante orgelmuziek uit de jaren twintig. Het is allemaal zo enorm sprookjesachtig. Ik begin me af te vragen of straks die kat uit Alice in Wonderland ook ergens opduikt.
Vuur
Als ik om me heen kijk zie ik overal zelfgebouwde barretjes, hele piratenschepen en een enorme robotarm. Niet veel later tikt Sophie me angstig aan. Clau… gaat het goed daar? Het lijkt wel alsof het bos in de fik staat. Ik reageer met een snelle ‘welnee’, mij ondertussen ernstig afvragend of dit festival toch niet wat uit de hand loopt…. We lopen eropaf. En daar is ineens, middenin het bos, een kampvuur van zeker dertig meter hoog. En wat zit er nou toch in dat vuur? Een levenshoog skelet… ?
Met het geluid van hysterische Klezmer op de achtergrond, warmen we ons daarna op aan een iets kleiner kampvuurtje en maken daadwerkelijk nieuwe vrienden op een daadwerkelijk Amsterdams festival. Een festival dat geenszins lijkt op welk festival dan ook. Hipsters zijn hier nergens te bekennen en we zijn de enige in een ‘mainstream’spijkerbroek.‘‘Wil je misschien blijven slapen?’ vraagt één van de stadsnomaden ons lief. ‘Ik laat je ons kamp wel even zien’.
Inmiddels is het zondagavond, en zit hier nog steeds compleet verbluft boven mijn kopje muntthee terug te denken aan dat vreemde ADM-terrein.
Het lijkt wel alsof ik het allemaal gedroomd heb.
Peace and love.
ADM moet blijven. Teken hun petitie: https://adm.amsterdam. There’s no culture without subculture.