De roadstory van deze maand overkwam mij op een doodnormale dinsdag middag. Gewoon in de pauze van mijn werk, waarin ik even een blokje om deed. Ik schrijf een boek over trombose, en krijg altijd spontaan die ziekte waar ik over schrijf. Dus om een trombosebeen te voorkomen, schiet ik het zonnetje in.
Inderdaad zon, dat is lang geleden, dus ik besluit hier ruimschoots van te gaan genieten. Dus…met mijn croissantje in mijn knuistje, plof ik ergens midden in Amsterdam West, op een vrij druk kruispunt, nietsvermoedend neer op een bankje.
Ineens komt er een vrouw naast me zitten. Zo’n echte Amsterdamse, ergens einde zestig, begin zeventig, beetje gezet, ze loopt lastig en aan d’r gezicht is duidelijk te zien dat ze ‘geleefd’ heeft. Het staat open, maar heeft ook iets vijandigs. ‘Mij maak je niks’… Ik was niet heel verbaasd toen ze tegen me begon te praten. ‘Zo, ik ga er even bij zitten’ zegt ze. In de eerste instantie lijkt ze een koetjes-kalfjes-kletspraatje te willen beginnen. Niet wetende dat deze vrouw mij een verhaal gaat vertellen waar ik nog vaak aan zou terugdenken.
Ze begint te vertellen… en te vertellen. Ik hoef er eigenlijk niks voor te doen. Dat ze ooit getrouwd was met een kerel. Een rijke kerel. Ze kwam in de grootste clubs van Amsterdam vertelde ze. Een prachtig pand aan de rand van Amsterdam Zuid. Ze deed zijn administratie, had een druk leven, twee kinderen. En je voelt hem al aankomen. De beste vrouw werd ingeruild voor een jonger exemplaar…
In geuren en kleuren, geen detail ongemoeid latend, ratelt ze door over de hele gebeurtenis. Over hoe ze erachter kwam, over de dure rekeningen in de duurste restaurants, bedragen aan bloemenzaken die van hun creditcard werden afgeschreven. En… hoe ze met een vriendin ging eten in het restaurant waar haar echtgenoot met zijn nieuwe muurbloempje had afgesproken.
Terwijl ze met lede ogen aanzag hoe haar man + minnares vooral trek hadden in elkaar, bestelden zij en haar vriendin steeds duurdere gerechten. Het verhaal begon meer en meer op een film te lijken, maar ik smulde ervan. Lichtelijk enthousiast, probeer ik haar af en toe te onderbreken met vragen, maar ze snoerde me bruut de mond. Hou je mond nou eens even…. moppert ze ongeduldig. Alsof ze niet ongevraagd haar levensverhaal aan een compleet vreemde aan het vertellen was.
Na de tarte tatin gelakt met een vinaigrette van Shozo Ponz Yuzu op een plankje van nagelhout aangevuld met een Pedro Ximenez, vond de vrouw het blijkbaar welletjes. Ze bestelt een laatste fles champagne, loopt langs de tafeltjes met witte tafelkleedjes op het stel af en giet midden in de oerchique zaak de fles Moët & Chandon Dom Perignon uit 1995 volledig over zijn hoofd leeg. Bill’s on him! Weet ze er nog uit te gooien. Trots als een pauw verlaat ze de zaak, en uiteindelijk ook haar kerel. Geen traan. Zegt ze.
Maar dan… ineens verandert haar hele gezichtsuitdrukking….Die laatste kerel he, ja dat was toch wel anders…. Ineens zie ik een verdrietig mensje voor me zitten. Voor het eerst valt er een vreemde stilte tussen ons. Ze had hem ontmoet in het flatje in Bos en Lommer waar ze na haar scheiding is beland. Na zijn vakantie vertelt ook haar nieuwe vriend dat ie het bed heeft gedeeld met een andere vrouw. Vanuit haar eerdere ervaringen handelend, schopt ze ook deze kerel direct haar leven uit. Maar…. ik zie het verdriet in haar ogen. ‘Ik heb spijt’, zegt ze. ‘Ik heb zo een spijt’. We hadden het leuk samen. Ik snap niet waarom ik hem de deur uit heb gegooid. Dit was gewoon een goeie kerel. Maar die eerste, DAT was een beest!
Meer avonturen? Klik door voor meer!